สวัสดีครับวันนี้ก็เป็นวันที่ร้อนอีกวันนะครับ
ก็แปลกใจกับอากาศแบบนี้ ฝนไม่ตกมีเมฆ มีลม แต่ฝนไม่ตกให้ตายสิ!!
ผมแต่งเรื่องสั้นขึ้นมาอีกเรื่องหนึ่งครับโดยได้แรงบันดาลใจจากอนิเมะเรื่องหนึ่งที่เป็นเรื่องเกี่ยวกับกีฬาครับ
ก็ขอฝากเรื่องนี้ไว้อีกเรื่องหนึ่งด้วยแล้วกันนะครับ สามารถอ่านและคอมเมนต์กันได้นะครับ ขอบคุณครับ
เรื่องสั้น คำสัญญา
" แฮ่ก ๆ"
สติของผมเลือนรางเต็มที รู้สึกเหมือนแสงไฟบนเพดานสว่างกว่าเดิมหรือเปล่านะ!
"?!"
วันนี้เป็นวันสุดท้ายของการแข่งขันกีฬาระดับชาติ มีการแข่งขันหลายชนิด ผมคือหนึ่งในตัวแทนที่สามารถเข้ามาถึงรอบชิงเหรียญทองได้ ฝ่ายตรงข้ามของผมเป็นแชมป์เก่าไร้พ่าย ที่ชนะแบบสบายๆในรอบที่ผ่านมา ส่วนผมกว่าจะผ่านมาได้แต่ละรอบนั้นเลือดตาแทบกระเด็น
"ในที่สุดก็มาถึงรอบชิงแล้วสินะ"
"ต้องพยายามทั้งในส่วนของตัวเองและสัญญาต่อรุ่นพี่! ต้องทำให้ได้!"
"เป้ง!!"
เสียงระฆังดังขึ้น การแข่งขันรอบชิงได้เริ่มขึ้น
ทั้งผมและแชมป์เก่ายืนอยู่กลางเวที ผมซึ่งมีความมุ่งมั่นเต็มเปี่ยม พุ่งเข้าหาคู่ต่อสู้ในทันทีที่สัญญาณการแข่งดังขึ้น ผมกระแทกหมัดแย็บออกไป หวังบุกโดยทำลายจังหวะและการป้องกันของคู่แข่ง
"ตุบ!"
การ์ดของอีกฝ่ายเปิดออกในเสี้ยววินาที ผมออกหมัดอีกครั้ง เหวี่ยงหมัดเข้าใส่เต็มแรง
โดนแน่ๆ!
ทันใดนั้นอีกฝ่ายก้มหลบและตอบโต้กลับทันที หมัดเสยพุ่งมาที่ใต้คางของผม
"?!"
"ฟุบบบ!!"
อะไรกันเนี่ย! เร็วมาก!!
ผมถอยหลบหมัดแบบเส้นยาแดงผ่าแปด ร่างของผมเสียหลักลื่นล้มลง กรรมการสั่งผมลุกขึ้นยืนและเช็ดนวม เมื่อกี้ถ้าโดนเข้าไปเราเสร็จแน่!!
แชมป์เปียนเป็นฝ่ายเข้าหาผมบ้าง เขาโจมตีด้านบน สลับกับตัดลำตัว ผมได้แต่ป้องและออกหมัดสวนกลับเป็นบ้างครั้ง
ความเร็วหมัดของเขาเร็วกว่า!!
แบบนี้แย่แน่!
ผมเปลี่ยนมาชกประชิดตัว ต่างฝ่ายต่างแลกหมัดและพยายามหลบหมัดของคู่ต่อสู้ไปด้วย
ทันใดนั้นเอง หมัดขวาตรงของเขาก็โดนเข้าที่หน้าผมเต็มๆ
"ตู้มม!!"
หน้าสะบัด น้ำกระจาย ผมเซเหมือนกับเมาหมัด อีกฝ่ายก็ไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดลอยไป เข้ามาโจมตีต่อเนื่องในทันที ผมที่เซอยู่ได้แต่ตั้งท่าป้องกัน
ความเร็วนี่มันอะไรกัน!!
จังหวะที่อีกฝ่ายออกหมัดตรงเข้าใส่ ผมเอียงตัวหลบและเข้าไปกอดทันที
ตัวผมเข้าไปชนร่างของเขา พริบตานั้นผมสัมผัสได้ถึง กล้ามเนื้อที่ผ่านการซ้อมมา
ผมหนีบแขนของเขาไว้ เพื่อไม่ให้ออกหมัดได้
"แหม่ๆ เล่นกอดแบบนี้ก็แย่สิ"
อยู่ๆ อีกฝ่ายก็ออกแรงดันผม รู้สึกเหมือนขาจะสะดุด...
"!"
"ปังงงงง"
ผมล้มลงหลังกระแทกพื้น เนื่องจากอีกฝ่ายเอาขามาไขว้และออกแรงผลัก
“อุกกกก!!”
อีกฝ่ายที่ผมกอดอยู่ กลับพลิกขึ้นด้านบนและลงทับผมอีกแรง
“โทษทีๆ พื้นมันลื่น”
“หนอย! แกเล่นสกปรก”
กรรมการสั่งแยก พวกเราลุกขึ้นมา แต่ยังไม่ทันตั้งตัวอีกฝ่ายบุกต่อทันที
ผมโดนโจมตีอยู่ข้างเดียว แต่ใครจะไปยอมกัน!!
ผมโยกหลบและสวนกลับบาง สุดท้ายก็กลายเป็นว่าพวกเราปักหลักสู้กันกลางเวทีไปตั้งแต่ปลายยกแรก จนจบยกสอง ผลก็เห็นๆกัน แม้อีกฝ่ายจะโดนหมัดของผมบางแต่กลับแทบไม่เป็นอะไร ด้านผมสิกลับอาการหนักกว่าที่คิด ยกหน้าจะเป็นยกตัดสินว่าใครจะชนะ
“แฮ่กๆ!!”
“แบบนี้ก็เหมือนกับตอนนั้นไม่มีผิด เขาแข็งแกร่งเกินไป ตอนนี้มีแค่ต้องน็อกเท่านั้น ถึงจะชนะได้”
พี่เลี้ยงพูดขึ้น
ภาพความพ่ายแพ้ในครั้งก่อนเพราะความต่างของฝีมือและถูกอีกฝ่ายดูถูก ลอยขึ้นในหัว ทั้งๆที่พยายามฝึกแทบเป็นแทบตายแต่ต้องมาแพ้แบบราบคาบ ขอโทษครับรุ่นพี่ผมมัน ผมมัน…
“เจ็บใจนัก!!! ฝีมือมันต่างกันเกินไป”
“ไหวไหม? ไอ้หนู” โค้ชถาม
“อะไรกัน! การแข่งยังไม่จบเลยนะ จะยอมแพ้แล้วเหรอ ถ้าเป็นไอ้หนูเมื่อครั้งก่อนละก็ถึงจะรู้ว่าแพ้แต่ก็ไม่ถอดใจจนนาทีสุดท้าย มันต้องสู้ให้ถึงที่สุดก่อนสิ!! จะได้ไม่ต้องมาเสียใจว่ายังไม่ได้ทำเต็มที่”
“!”
“รู้สึกจะมีแรงเหลือเฟืออยู่สินะ ถ้าอย่างนั้นเปลี่ยนมาชกวงนอกและเพิ่มสปีดหมัดให้เร็วขึ้นดูสิ”
“?!”
“แต่ว่าโค้ชครับ….” พี่เลี้ยงแย้งขึ้น
“ไม่ครับผมจะทำ แค่คนๆนั้นเท่านั้นที่ต้องโค่นให้ได้”
ผมลุกขึ้นแล้วเดินจากไป
“เก่งดีนิ โดนไปตั้งขนาดนั้น ยังคิดจะสู้อีกเหรอ ผลมันก็เห็นๆกันอยู่”
“ยังหรอก! มันยังไม่จบ”
ผมกระโจนเข้าหาคู่ต่อสู้ทันทีที่เริ่มยก
“อว๊ากกกกก!!”
ผมเพิ่มสปีดหมัดให้เร็วขึ้น เหวี่ยงหมัดซ้ายยาวออกไป อีกฝ่ายกันได้และสวนกลับด้วยหมัดซ้ายแต่….
“ตู้มมมม!!”
ช้าไปเสี้ยววินาที หมัดซ้ายนั้นแค่หลอกของจริงขวาต่างหาก
อีกฝ่ายเสียหลัก ผมไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดไป ตามเข้าซ้ำ ด้วยการออกหมัดต่อเนื่องทันที
“ตู้มม! ตู้มมม! ตู้มมม !!”
จบกันสักที ขณะที่หมัดขวาของผมกำลังจะเข้าเป้านั้น ทันใดนั้นเอง
“ตู้มมมมมมม!!” หมัดของอีกฝ่ายก็เข้าเป้าก่อน
“!”
ผมล้มทั้งยืนลงไปกองกับพื้นทันที โดนหมัดเด็ดของอีกฝ่ายเข้าจนได้
“นึกว่าจะมีอะไรดีกว่ายกที่ผ่านมาเสียอีก น่าผิดหวังจริงๆ” อีกฝ่ายมองมาด้วยสายตาเย็นชา
ความหวังถูกทำลายลงอย่างง่ายดาย ท่ามกลางแสงไฟที่สาดสว่าง ภาพเบื้องหน้าดูหมุนไปหมด
ผมแทบไม่ได้ยินเสียงใครเลย
“ไอ้หนูยืนขึ้นสิ! ยืนขึ้นนน ”
เสี้ยววินาทีนั้นภาพในอดีตแล่นเข้ามาในหัว
“ถ้าเป็นนายต้องทำได้แน่ ฉันเชื่ออย่างนั้น เพราะฉะนั้น…”
“!”
“1 2 3”
ผมค่อยๆลุกขึ้น สติของผมเลือนรางเต็มที
ผมก็แค่….
“4 5”
แบบนี้ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงสิ ทั้งที่ฝึกมาแทบเป็นแทบตายจะมาแพ้แบบนี้เหรอ
“ลุกขึ้นสิตัวฉัน ลุกขึ้นนนน ยว๊ากกกกกกก!!”
ผมปลุกแรงใจและเค้นพลังออกมา ลุกขึ้นยืนในที่สุด
“..7 8 คุณไหวนะ”
ผมพยักหน้า กรรมการเช็ดนวม และสั่งชกต่อ อีกฝ่ายเมื่อเห็นอย่างนั้น รีบพุ่งเข้าหาทันที หวังจะปิดเกม เขาออกหมัดแย็บกระแทกเข้ามา ผมตั้งการ์ดกัน และออกหมัดสวนกันไปด้วยใจที่ไม่ยอมแพ้
ร่างกายเริ่มฟื้นตัวขึ้นที่ละน้อยๆ
“แกนี่มันน่าสนุกดีจริงๆ ถ้าไม่เอาจริงคงไม่ยอมแพ้สินะ”
สปีดหมัดและการเคลื่อนไหวของเขาเร็วขึ้น
“ตู้ม ตู้ม ตู้ม” ผมได้แต่กัน
ไม่มีอีกแล้วครั้งต่อไป ก็แค่… ก็แค่ไม่อยากแพ้อีกแล้ววว
“ยว๊ากกกก” ผมปล่อยหมัดออกไปสู้กับอีกฝ่าย
“ตู้มม”
“ฮึ! ในที่สุดก็เอาจริงแล้วสินะ”
ผมเคลื่อนไหวสู้กับเขาด้วยความเร็วที่พอๆกัน กลายเป็นสู้กันด้วยความอึดและพลังใจไปในที่สุด
“ฟุบบบ ตู้มมม ตู้มมม ฟุบบบ ฟุบบบ ตู้มมมม ตุบบบ ตุบบบ”
เป็นภาพที่คนดูเห็นพวกเราทั้งสองเหวี่ยงหมัดอย่างรวดเร็วและรุนแรงสู้กัน
ผมเหวี่ยงหมัดซ้ายด้วยความเร็วสูง แต่ร่างกายที่เหนื่อยและล้าจนถึงขีดจำกัด ก็แสดงผลออกมา
“!”
“ตู้มมมม” หมัดของเขาเข้าหน้าของผมเต็มๆ ขณะที่กำลังจะเสียหลัก วินาทีนั้นผมยันตัวที่กำลังจะล้มลง แล้วบิดตัวใช้แรงเหวี่ยงจากสะโพกและขาเป็นแรงส่ง
“ยะ ยังหรอกน่า ไม่ยอมให้จบแบบนี้หรอกกก อว๊ากกกกกกกกกก!!” ผมเค้นแรงเฮือกสุดท้ายและเหวี่ยงหมัดใส่คู่ต่อสู่ในทันที ภาพในอดีตแล่นเข้ามาอีกครั้งหนึ่ง
“เพราะฉะนั้นฉันจะเป็นกำแพงให้นายก้าวข้ามไปเอง นายต้องก้าวข้ามไปให้ได้ สัญญานะ”
“ตู้มมมมม!!!”
เขากระเด็นไปพร้อมกับรอยยิ้มและนอนแน่นิ่งอยู่อย่างนั้น
"เป้งๆ" ระฆังดังขึ้น
“ขอบคุณครับ รุ่นพี่!”
 |
| เหมียว!! |
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น